ای کاش عشق را زبان سخن بود

به گزارش روابط عمومی شرکت سهامی فرش ایران؛ روز جهانی صنایع دستی پس از برپایی نخستین گردهمایی کشورهای دارای صنایع‌دستی در شهر نیویورک نام‌گذاری شد. در پایان این گردهمایی که با حضور چهل کشور و همراهی استادهای دارای کرسی دانشگاهی، هنرمندان و پیشه‌وران صنایع دستی در تاریخ ۱۰ ژوئن سال ۱۹۶۴ تشکیل شده بود، تأسیس “شورای جهانی صنایع دستی” به عنوان نهادی وابسته به یونسکو نیز تصویب شد و دبیرخانه آن در شهر آمستردام هلند آغاز به کار کرد. از این رو ۱۰ ژوئن به یادگار روز جهانی صنایع دستی نام گرفته است.

توجه به صنایع دستی در جهان به دوگونه است؛ نگاه کشورهای توسعه یافته و نگاه کشورهای توسعه نیافته. در کشورهای توسعه یافته صنایع دستی محصولی است یکتا ساخته شده در آتلیه و عرضه شده در گالری، در مقابل صنایع دستی در کشورهای توسعه نیافته و یا کمتر توسعه یافته عاملی است برای اشتغال و جلوگیری از مهاجرت به شهرها.

کشور ما نیز در برزخ توسعه یافتگی و نیافتگی صنایع دستی را یکی از راه‌های اشتغال‌زایی و برون رفت از ناهنجاری‌های پیوسته‌ی بیکاری می‌انگارد. در بزنگاه نخست چنین است؛ کشوری که سرمایه‌گذاری در آن برای ایجاد اشتغال‌های فراگیر با تلاطم‌های مالی همراه است بهتر آنکه هرکس کلاه خویش گیرد با اندک سرمایه‌ای روزگار سپری کند. شاهد مدعا وام‌های گاه و بی گاه دولت‌ها با نام اشتغال‌زایی به پیشه‌های هنری است.
دگرگونی در نگرش به صنایع دستی کشور، امری بایسته و نیکوست چه آنکه ایجاد و خلق‌کردن نیازمند ذوق، سلیقه، قریحه و آگاهی است. نگاه صفر و یک به آنچه که از روان آدمی سرچشمه می‌گیرد با تعریف هنر سازگار نیست. نگاه صفر و یک دولت‌ها به صنایع دستی ترجمان نگاه غربیان به آثار ظریفه کشورمان است که آن را تِخنِه (فن) می‌پنداشتند. بی‌آنکه بدانند برای رسیدن به چنین دست‌آفریده‌هایی بخش اندکی از آن پشتکار در انجام فنون است و گوهر آن ذوق است.

از این رو نقدی بر گفتار مدیران فرش دستباف کشور وارد است که می‌پندارند بایستگی حمایت از فرش دستباف به دلیل رقم ناچیز فراهم‌آوری مواداولیه در تولید و ارز آوری قابل توجه آن است، بلکه فرش دستباف و دیگر آثار هنری ظریفه‌ی ایرانی چکیده آیین‌ها، سنت‌ها، تمنا‌ها، نیاز‌ها، دریافت‌ها و دانسته‌های مردمان ایران‌شهر است.