فرش خوزستان

به گزارش روابط عمومی شرکت سهامی فرش ایران به نقل از پگاه پورهاشمیان خبرنگار افتخاری مجله فرش ایران؛ در مناطق شمال وشمال شرقی خوزستان از جمله شوش، شوشتر، دزفول و اندیمشک (و بخشی از ایلام) بافت زیرانداز رواج داشته است. در سنت بافندگی این مناطق فرش‌هایی با پهنای اندک و بلندای زیاد مرسوم بوده، زیرا در فرهنگ مردم عرب خوزستان، افراد در موضیف یا همان مهمان‌خانه، در کنار هم می‌نشینند و پشت کردن به یکدیگر نکوهیده است. از این رو فرش‌های عربی خوزستان بیشتر به صورت طولی بافته می‌شدند، تا افراد در دو ردیف رو در روی هم بنشینند.

معروفترین مناطق بافت در خوزستان، سرخه و چنانه از روستاهای شوش بوده است که در فرهنگ عامه این مردمان به نام «الصرخیه» و «الچنانه» شناخته می‌شوند.

اگرچه این بافته‌ها طرح، اندازه، رنگ و سبک‌های مختلفی داشته اند، اما وجه تشابه همه آنها در روایت، سبک زندگی و محیط اطراف بافندگان است. «باریه» «سجاده»، «گلیم»، «نمد»، «ایزار» و «زولیه» از این تولیدات بافتنی هستند.

شهرهای بختیاری نشین استان خوزستان شامل مسجدسلیمان، اندیکا، لالی، ایذه و روستاهایی از شوشتر است. شهرستان اندیکا به دلیل گسترش دامداری درمیان ساکنینش، بافت قالی و گلیم در آن بیشتر دیده می‌شود. بانوان اندیکایی ریسندگی، رنگرزی و بافت قالی و گلیم را خود به تنهایی انجام می‌دهند. بافت فرش وگلیم‌ها ذهنی بوده که نشان فرهنگ و سبک زندگی عشایری در نقوش آن‌ها هویدا است.

بافته‌های اندیکا در عین سادگی، زیبایی بسیاری دارند. زنان بختیاری این‌ها را برای استفاده شخصی و هدیه به دختران و پسران خود می بافند و در اکثر این قالی ها نام فرزندان و سال بافت قالی را می بافند.